Shinjinrui – nowa rasa – tak określa się młode pokolenie Japończyków wychowane w dobrobycie i bezpieczeństwie. Pośród nich istnieją ludzie, którzy wycofują się z życia publicznego i żyją w izolacji przez kilka lat.
kadr z filmu Shaking Tokio (Tokio!)
Hikikomori nie jest uważane za chorobę psychiczną. Traktowane jest raczej jako zjawisko społeczne – wynik presji społeczeństwa wywieranej na młode pokolenie. W Japonii, kraju cechującym się dużym rozwojem cywilizacyjnym, hikikomori do niedawna było tematem tabu. Dziś szacuje się, że ok. 55% młodych ludzi w wieku 13-24 lat doświadczyło takiej właśnie izolacji. Te przybliżone liczby są przerażające – od 50 tysięcy do nawet miliona osób! W obliczu tak wielkiego problemu zjawisko to staje się coraz bardziej akceptowalne przez społeczeństwo Japonii i Korei Południowej (tylko tam stwierdzono ten problem).
Nieustanna walka o pozycję, presja otocznia (szczególnie wywierana na młodych mężczyznach), obowiązki narzucane już w bardzo młodym wieku? Nie wiadomo co dokładnie zmusza młodych Azjatów do wycofania się. Ludzie ci ograniczają kontakt z rodziną, dbają by nawet idąc do toalety nie spotkać nikogo na swojej drodze. Czują się niepotrzebni i nie znajdują dla siebie miejsca w okrutnym świecie.
kadr z filmu Shaking Tokio (Tokio!)
Dokument, Pila Ress’a wyprodukowany przez BBC pt. Gdy znika milion ludzi pokazuje ogrom problemu. Uświadamia nam to też. Shaking Tokio (trzecia część filmu Tokio!), w poetycki sposób ukazujący nam życie jednego z hikikomori. Kiedy główny bohater w końcu, po 10 latach izolacji, decyduje się wyjść z domu, uderza go widok pustych ulic. W oknach zniszczonych domów spotyka wzrok takich jak on – przerażonych, zrezygnowanych, pustych emocjonalnie ofiar postępu.
kadr z filmu Shaking Tokio (Tokio!)
Posty
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz